Στην Ελλάδα πολλές οικοδομικές κατασκευές παρουσιάζουν έντονα προβλήματα λόγω υγρασιών και μεγάλων απωλειών θερμότητας. Το σχετικά υγρό και θερμό κλίμα της χώρας μας, ευνοεί στις περισσότερες νοτερές περιοχές την ανάπτυξη υγρασίας, η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά και έγκαιρα, οδηγεί στην εμφάνιση μούχλας.

Τόσο η υγρασία όσο και η μούχλα αργότερα, αποτελούν μη επιθυμητές καταστάσεις τόσο για την υγεία μας, όσο και για τον οικοδομικό σκελετό, που φθείρεται σημαντικά. Ένα από τα σημεία που προσπαθούν οι περισσότεροι ιδιοκτήτες να θωρακίσουν, είναι η ταράτσα.

Με διάφορες τεχνικές πραγματοποιείται μόνωση στην ταράτσα για να εξαλειφθούν οι παραπάνω ανεπιθύμητες καταστάσεις και να επέλθει η κατοικία σε θερμική ισορροπία.

Εφαρμογές και εργασίες συμβατικών μονώσεων

Η πιο συνηθισμενη μέθοδος

Μία από τις πιο γνωστές μεθόδους μόνωσης στο σημείο αυτό είναι και η συμβατική μόνωση ταράτσας. Είναι ίσως η πιο συνηθισμένη μέθοδος μόνωσης ταρατσών και συνήθως αποτελεί την πιο κατάλληλη λύση, ανάλογα βέβαια και με το πρόβλημα. Κατά την εφαρμογή της, περιλαμβάνει διαδικασίες, που οδηγούν στην σωστή απομόνωση, από υγρασίες και νερά, ενώ επιφέρει και καλύτερη θερμομόνωση, μειώνοντας αισθητά τις απώλειες. Με αυτό τον τρόπο επέρχεται καλύτερη διατήρηση του ζεστού ή του ψυχρού κλίματος που επιτυγχάνουμε μέσα στην οικία (ανάλογα αν πρόκειται για χειμώνα ή καλοκαίρι).

Τι περιλαμβάνει η συμβατική μόνωση

Στη συμβατική η διαδικασία περιλαμβάνει την εφαρμογή μιας θερμομονωτικής στρώσης, η οποία μπαίνει κάτω από τη στρώση της στεγανοποίησης. Κατά συνέπεια, η τελική επιφάνεια παρέχει ήπια βατότητα ταράτσας, πράγμα που σημαίνει ότι ο χώρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βασικές εργασίες, για να κινείστε πάνω του, όχι όμως για να τοποθετείτε έντονα σημειακά φορτία, γιατί μπορεί να οδηγήσουν στον τραυματισμό της μόνωσης, αλλοιώνοντας την αποτελεσματικότητά της.

Διαδικασία που ακολουθείται

Οι εργασίες που γίνονται στην συμβατική μόνωση ταράτσας, ξεκινούν από την προετοιμασία της επιφάνειας και τον καθαρισμό της. Έπειτα δημιουργούνται φράγματα υδρατμών και τοποθετείται το υλικό της θερμομονωτικής στρώσης. Στη συνέχεια και ανάλογα το είδος και την ποιότητα των υλικών που έχουμε επιλέξει, γίνεται η εφαρμογή του αφρομπετόν, μια διαδικασία που μετά την ολοκλήρωσή της χρειάζεται έλεγχο. Αφού γίνουν οι απαραίτητες επεμβάσεις στα προβληματικά σημεία, εφαρμόζεται το υλικό της στεγανοποίησης, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο να μην εγκλωβιστούν υδρατμοί ή υγρασίες από κάτω. Τέλος εξασφαλίζεται η βατότητα της ταράτσας, ώστε να είναι προσπελάσιμος για χρήση χώρος.

Τα υπέρ και τα κατά

Όπως κάθε μέθοδος έτσι και η συμβατική έχει τα υπέρ και τα κατά της. Στα υπέρ είναι σίγουρα το γεγονός ότι η στρώση της στεγανοποίησης προστατεύει το θερμομονωτικό υλικό, αποτρέπει τη ροή των νερών ή των υγρασιών προς τα κάτω και κατ’ επέκταση αποφεύγεται η μεταφορά χαμηλών θερμοκρασιών προς το εσωτερικό της οικοδομικής κατασκευής. Επίσης η ανώτερη επιφάνεια έχει βατότητα, αν και ήπια, οπότε αποτελεί χώρο στον οποίο υπάρχει προσβασιμότητα. Τέλος οποιαδήποτε ατέλεια ή μεταγενέστερο πρόβλημα, μπορεί να αντιμετωπιστεί γρήγορα και οικονομικά, αφού η στρώση στεγανοποίησης είναι επάνω και υπάρχει άμεση πρόσβαση.

Μειονεκτήματα

Στα κατά της μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε απολύτως επίπεδες επιφάνειες ή με πολύ μικρή κλίση. Επίσης η επάνω πλευρά της εφαρμογής, δηλαδή το στεγανοποιητικό στρώμα, είναι εκτεθειμένο, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μικρότερη διάρκεια ζωής. Πάντως, ο συγκεκριμένος τύπος μόνωσης χρησιμοποιείται συχνότερα, ενώ είναι και αρκετά προσιτός οικονομικά.

Η συμβατική θερμομόνωση προτείνεται για μερική επισκεψιμότητα στις ταράτσες καθώς δεν είναι ανθεκτική σε σημειακά φορτία